آسیب شناسی نماز در مدارس

موضوع تربیت دینی دانش آموزان در مدارس یکی از مهمترین و حساس ترین اهداف نظام آموزشی است که در قالب کتابهای درسی ، فعالیت های فوق برنامه ، مراسم مذهبی داخل و خارج مدرسه و فعالیت های اردویی انجام میگیرد.

نمود عینی تربیتی دینی دانش آموزان در تکالیف مذهبی و در رأس آن ، برگزاری ( وحضوردر ) مراسم نماز تجلّی می یابد.

در واقع اگر فرهنگ نماز در مدارس نهادینه شود  ، بازتاب آثار فردی و اجتماعی آن ، در سطوح مختلف ( آشکار شده و ) گسترش می یابد. فراهم کردن شرایط مساعد و توجه کردن به نیازهای معنوی دانش آموزان ، به منظور گرایش باطنی به امر نماز و اطاعت مطبوع از فرامین الهی  ، بستر اصلی تربیت دینی را در مدارس شکل می دهد.(نکته های روانشناختی در تربیت دینی فرزندان / دکتر عبدالعظیم کریمی/ج 2 / صفحه40 و 41)

 

سوال اساسی در فرآیند تعلیم و تربیت دینی در نظام آموزشی ، بویژه در سطح مدارس این است :

چه عواملی موجب می شود که این حس درونی ، فطری فراموش شود و یا به شکل انحرافی رشد کند ؟

موانع باز دارنده ی تربیت دینی در مدارس چیست ؟

 

مهم ترین محورهای آسیب شناختی از دیدگاه محققان و کارشناسان تعلیم و تربیت ، که در همایش آسیب شناسی تربیت دینی در آموزش و پرورش ارائه گردیده ؛ به اختصار عبارتند از :

1-توجه نداشتن به تناسب مفاهیم آموزشی و تربیتی با مراحل تحول روانی و پایه تحصیلی به شکلی که امر آموزش دینی در این میان یا به صورت تکراری انجام شده که دلزدگی مخاطبان را باعث گردیده ، ویا بدون پیوند با مطالب  قبلی بوده که موجب اختلال در فرآیند یاد گیری شده است .

2- تحمیل دیدگاهها و برداشتهای شخصی به جای دیدگاههای اصولی و حقیقی ( ازسوی مربیان و دست اندرکاران نظام آموزشی) باعث بحران و تعارض ها ی مختلف گردیده است.

 3- عدم عنایت برنامه ریزان و مولفان کتابهای درسی

4-تعارض میان باورها ی نسل قدیم با نسل جدید به طوری که پاره ای از باورهای اعتقادی نسل گذشته را عموما در تضاد با بنیادهای دینی دانسته

 5- ملموس نبودن حقائق دینی برای دانش آموزان در زندگی روزمره .

6- عدم آمیختگی مسائل دینی با زندگی روز مره دانش آموزان که نتیجه آن احساس دوری از کارکردهای طبیعی دین در زندگی فردی و اجتماعی می شود.

7- کاهش توجه به اصل «معاد » که اصول دیگر را تحت الشعاع قرار می دهد.

8- برداشت ناقص و غلط از اصول و احکام دینی بویژه از سوی پاره ای از متولیان که به دین گریزی نسل جوان جامعه منتهی می شود.

9-عدم به کار گیری روش مناسب با مراحل دینی که منجر به نا کار آمدی روش ها می انجامد.

 10- تعجیل در عبور از مراحل تربیتی  که فر آیند تربیت دینی را تهدید می کند مثل کسانی که در بهار ، درخت را برای به دست آوردن میوه تکان میدهند ، چنین افرادی نه تنها میوه ای به دست نمی آورند ، بلکه با اتدام عجولانه خود سبب ریختن شکوفه های بهاری می شوند و خود را از میوه های تابستانی و پاییزی نیز محروم می کنند.

(نکته های روانشناختی در تربیت دینی فرزندان / دکتر عبدالعظیم کریمی/ج 2 / صفحه46)